Odnotowane początki trawersu Himalajów to rok 1982, gdy Arlene Blum (amerykańska alpinistka, feministka, pisarka, publicystka i naukowiec. W 1978 zorganizowała i poprowadziła pierwszą kobiecą wyprawę na Annapurnę) wraz z podróżnikiem i pisarzem Hugh Swift'em jako pierwsi przedstawiciele świata zachodniego przeszli trasę o długości 4500 km wędrując przez Bhutan, Nepal i Indie począwszy od wschodniej granicy Bhutanu a skończywszy w Ladakhu w Indiach, wspinając się po drodze przełęcze na wysokości 6000 m.n.p.m. i docierając do dolin rzek na 600 m.n.p.m. Wędrówka została udokumentowana w książce Blum pod tytułem Breaking Trail.
W roku 1983 dwaj angielscy bracia Richard i Adrian Crane przebiegli odcinek od Kangczendzongi do Nanga Parbat w czasie poniżej 100 dni. W swojej książce Running the Himalayas wspominają, że w 1980 roku zespół złożony z członków Indyjskiej Armii wyruszył z Arunchal Pradesh (stan w północno-wschodniej części Indii) i po prawie dwóch latach wędrówki szlakiem wysokogórskim zakończył swoją podróż w Karakorum. Wędrówka miała charakter sztafety i prawdopodobnie żaden z jej uczestników nie pokonał trasy w całości". Bracia Crane spotkali na swej drodze również Brytyjską Kobiecą Trans-Himalajską Wyprawę, która w styczniu 1983 wyruszyła z Sikkimiu (stan w północno-wschodniej części Indii) i częściowo pokonywała trasę autobusami. Natomiast bracia Crane podróżowali „na super lekko. Jeden plecak, jeden śpiwór, jeden zestaw ubrań, jedna para butów dla każdego i na spółkę: mapa, notesy, aparat fotograficzny, scyzoryk, bidon i dwie plastikowe łyżeczki. Żadnych przewodników, żadnych tragarzy, żadnego jedzenia, żadnej wody. A na dodatek pokonywaliśmy trasę biegiem. Z logicznego punktu widzenia pomysł był absurdalny.
W 1994 Francuzi: Paul-Eric Bonneau i Bruno Poirier przemierzyli Himalaje Nepalu w 42 dni (od 21 października do 1 grudnia 1994) i nazwali swój wyczyn Trans-Nepal-Himalaje. Pokonali 2000 km (+/- 55 000m) pomiędzy Pashupatinagar (wschodnia granica Nepalu) i Mahakali (zachodnia granica Nepalu), docierając również do Mount Everest Base Camp.
Prawie 10 lat później, w roku 2003 Rosie Swale-Pope przebiegła górami całą długość Nepalu (wczesny Wieli Szlak Himalajski) z udziałem zespołu wspierającego, pokonując 1700 km w 68 dni w celu zebrania pieniędzy dla organizacji charytatywnej Nepal Trust.
Podobną trasę w roku 2007 pokonała dr Gillian Holdsworth a relacja z wyprawy została zamieszczona na stronie internetowej British Nepal Medical Trust.
Jednakże właściwy początek Wielkiego Szlaku Himalajskiego w Nepalu to początek roku 2009, gdy Robin Boustead wraz ze swoją żoną Judy Smith i przyjaciółmi przeszedł szlak etapami rozpoczynając we wrześniu 2008 roku. Rozpoznanie i identyfikacja szlaków wysokogórskich dostępnych dla turystów wymagało wiele wysiłku. Robin powiedział, że „gdyby ktoś zebrał wystarczającą ilość informacji o tym regionie, byłaby to wspaniała trasa dla każdego". Tym kimś był właśnie Robin, który skrupulatnie dokumentował trasę z użyciem GPS. Trasa, odległości, wzniesienia, źródła wody, wioski i miejsca biwakowe zostały opisane w jego przewodniku o Wielkim Szlaku Himalajskim. What are high cbd cannabis seeds USA ?
Turystyka na rzecz rozwoju
W 2006 roku holenderska organizacja pozarządowa SNV wraz z International Centre for Integrated Mountain Development (ICIMOD) z Katmandu zaproponowały rządowi nepalskiemu utworzenie oficjalnego Wielkiego Szlaku Himalajskiego prowadzącego z rejonów Kangczendzongi na wschodzie do Api-Saipal na zachodzie Nepalu oraz wykorzystanie szlaku do rozwoju najbiedniejszych i najbardziej odległych rejonów górskich Nepalu. Pomysł spotkał się z dobrym przyjęciem i w roku 2008 rząd nepalski przy wsparciu SNV stworzył Great Himalaya Trail Development Programme (GHTDP) – inicjatywę o charakterze publiczno-prywatnym, pod przewodnictwem nepalskiego Ministerstwa Turystyki i Lotnictwa Cywilnego. Przy finansowym wsparciu UK Department for International Development UKAID rząd nepalski ściśle współpracuje z organizacjami turystycznymi, organizacjami pozarządowymi i lokalnymi społecznościami na rzecz rozwoju Wielkiego Szlaku Himalajskiego jako nowego, globalnie rozpoznawanego produktu turystycznego Nepalu, a który jednocześnie zarządzany jest z zachowaniem dobrych praktyk odpowiedzialnej turystyki stwarzającej miejsca pracy i poprawiającej sytuację ekonomiczną lokalnej społeczności, jak również przyczyniającej się do zachowania dziedzictwa naturalnego i kulturowego Nepalu.
Wielki Szlak Himalajski jest stosunkowo nowym produktem turystycznym i z pewnością będzie się rozwijał i zmieniał w najbliższych latach na skutek sugestii i pomysłów turystów pokonujących szlak. Dlatego warto wybrać się na szlak właśnie teraz.
